Balerinki

 

Pierwsze balerinki kupiłam, gdy miałam dwadzieścia lat. Oczywiście za małe, ale tylko dwa numery. Miałam dwie pary, czarne i białe i wynosiłam je do ostatka.

Prawie z nóg mi spadały, gdy poszły wreszcie na zasłużony odpoczynek.

One pozwoliły mi zawsze być tam, jednym krokiem, po drugiej stronie.

Dzisiaj nie noszę w domu żadnych kapci, laczków. Tylko balerinki.

One także pozwoliły mi w czasie, gdy zaczynała budzić się we mnie kobieta, nie zdawać się tylko na lumpexowe za małe szpilki.

A ile cudownych chwil w lesie, nad jeziorem, w jeziorze.

W nich zawsze czułam się inaczej. Wtedy nie wiedziałam dlaczego.

Teraz wiem i tym bardziej moja miłość do nich nie przeminie...

A niekiedy wystarczają mi same rajstopy...

Zwłaszcza gdy ozdobna pięta zamienia się w urzekający szef...