Lukrecja przebrana za Niego

Wstęp

Urodziłam się 30 sierpnia 1969 roku w dwudziestotysięcznej stolicy porcelany, w Chodzieży.

W akcie urodzenia i na chrzcie rodzice nadali mi imię Krzysztof. Bo dla nich wyglądałam jak chłopiec. Ale to nie było tak. Tego dnia tak naprawdę przyszła na świat transpłciowa dziewczynka. Czy mam pretensje o to, że zostałam uznana za kogoś innego i fakt ten wytyczył kierunek mojego życia na najbliższe 42 lata ? Nie, bo moi rodzice nie zrobili tego specjalnie. Bo skąd mieli o tym wiedzieć. Przez te 42 lata próbowałam żyć zgodnie z wzorcem, jakie przypisało mi wychowanie i społeczeństwo. Cały czas dostawałam jednak sygnały, że coś jest nie tak. Ja jednak ich nie rozumiałam. Aż do listopada 2011 roku. Wtedy zobaczyłam w lustrze kogoś tak innego od tego, co widziałam dotychczas, że wreszcie otworzyła się klepka w moim mózgu, która bezskutecznie próbowała to zrobić od wczesnych lat dzieciństwa. Następne dwa lata to był najbardziej niezwykły okres w moim życiu. Teraz mam 44 lata i wreszcie jestem sobą. Obecnie jestem transpłciową kobietą i zapewne nią pozostanę, bo nie zamierzam dokonywać feminizacji mojego ciała. Oczywiście, jeżeli uda mi się w przyszłości uzyskać dokumenty zgodne z odczuwaną przeze mnie płcią, przestanę określać się jako transpłciowa kobieta, bo wtedy będę w świetle prawa kobietą. Ale nastąpi to tylko wtedy, gdy korekta płci metrykalnej nie będzie musiała być poprzedzona feminizacją mojego ciała. Mam nadzieję, że doczekam takiej możliwości. Jeżeli nie, trudno. Dla mnie nie ma to znaczenia, bo żaden kawałek plastiku nie będzie decydować o tym, kim jestem. Niedawno jedna z moich przyjaciółek powiedziała, oglądając moje zdjęcia sprzed wielu wielu lat, że wyglądam na nich jak Lukrecja przebrana za chłopaka. Ona tym jednym zdaniem podsumowała 42 lata mojego życia. I zrobiła to bardzo celnie. Sama lepiej bym tego nie ujęła.

 

Rozdział ostatni

Spojrzenie w przyszłość.

Co mnie czeka w najbliższej przyszłości ?

Chciałabym zajrzeć za zasłonę, która skrywa ją przede mną. A może jednak nie ? Dzięki temu życie zapewne zaskoczy mnie jeszcze nie raz. Ale co nieco wiem. Poprzedni rozdział ma taki tytuł nieprzypadkowo. To naprawdę ostatni coming-out. Nie będzie już sytuacji w moim życiu, że będę musiała to ukrywać i martwić się, jaka będzie reakcja, gdy będę musiała powiedzieć, kim jestem. Także nie zmienię decyzji odnośnie sposobu pracy. Dopóki nie zmienię dokumentów, nie powiem nigdy w pracy, kim jestem, choćbym pracowała u rodziny, która w całości składa się z osób transpłciowych. Nauczyłam się oddzielać pracę od życia osobistego, i tego będę się trzymać. Obecnie, będąc w pracy w Niemczech, nie odczuwam najmniejszego stresu związanego z tym, że nie mogę być sobą w pełni. Przyjęłam, że tak być musi i stres zniknął. I zapewne, jak zmienię dokumenty, także nie będę o tym mówiła. Nie będę wyjaśniała, dlaczego wyglądam tak, jak wyglądam. Decyzje o zmianie dokumentów uzależnię także od sytuacji na rynku pracy, bo praca, zwłaszcza taka, którą się lubi, która daje satysfakcję i daje siłę niezbędna do walki z przeciwnościami, to skarb i podstawa egzystencji. Uczę się teraz żyć w ten sposób, i jeżeli stwierdzę, że tak będzie lepiej, nic nie zmienię. Na pewno nie będę dokonywała żadnych zabiegów operacyjnych. Tak naprawdę już akceptuję siebie w pełni. A czekająca mnie rozmowa, mam nadzieje, że tylko utwierdzi mnie w moich odczuciach. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę także wsparcie, jakie dostałam od firmy, ich zrozumienie, postanowiłam rozpocząć kuracje hormonalną w pełnym zakresie. Oczywiście po omówieniu sytuacji, w jakiej się znajduję, zarówno z lekarzem, jak i z moją agencją, gdy już będę wiedziała, jakie i w jakim czasie kuracja ta może przynieść wizualne skutki. Jeżeli uda nam się dojść do porozumienia, to zaczynam kurację w pełni. Gdyż tutaj nie mam czasu do stracenia. Chcę lekko zmienić wygląd. Chcę mieć przynajmniej zarysowane piersi. Ale moje, nie chcę implantów. Nie chcę mieć włosów na ciele i na twarzy. Będę je nadal usuwała laserowo, ale bez kuracji hormonalnej, to bez sensu. Wyrzucanie pieniędzy w błoto. Z drugiej strony, im więcej o tym myślę, im więcej o tym rozmawiam, tym bardziej jestem zdecydowana nie robić nic. Straszne obciążenie organizmu. Stany depresyjne, które mogą bardzo negatywnie wpływać na moją pracę. A na to nie mogę sobie pozwolić. Nie mogę podejmować takiego ryzyka. Nawet, gdybym musiała jeszcze długi czas walczyć z zarostem, to i tak wyjdzie taniej i mniej inwazyjnie. Waham się. Coraz bardziej. Nawet kupno kolejnych sztucznych piersi wyjdzie o wiele taniej i zdrowiej. I cały czas pamiętam, że wielokrotnie powtarzałam, że nie będę nic zmieniała, że nie chcę nawet kuracji hormonalnej. Widzę, że i w tym wypadku próbuję zrobić coś wbrew sobie. Tak, jak robiłam ze swoją seksualnością. Czy warto ? Przecież sama sobie odpowiedziałam własnymi słowami w pierwszej scenie pierwszego odcinka „W obcym ciele”

„...Czy wyznacznikiem kobiecości jest tylko piękny wizerunek? Czy jak dokonam korekty płci, to z 44 letniego mężczyzny stanę się nagle 25 letnią atrakcyjną kobietą ? Nie ! Dlatego postanowiłam być szczęśliwa taką, jaką jestem i w tej grze z życiem wykorzystać wszystkie swoje atuty...”

Przecież to moje słowa i są szczere. Czy ja potrzebuję jeszcze kolejnych pytań i odpowiedzi ?

Ciekawa jestem, jak wpłynie na moje życie emisja serialu, którego premiera zbliża się wielkimi krokami.

Będzie kontynuacja ? Jakie pojawią się propozycje ? Czy w ogóle się pojawią ?

Czy wstępne propozycje, które już dostałam, uda się zrealizować ?

Jak będzie przebiegać realizacja moich własnych planów związanych z dwiema sesjami fotograficznymi ?

Jak potoczą się losy relacji z synem, siostrą i mamą ?

Czy poznam kogoś, z kim zdecyduję się być razem, jak i Ona tego zapragnie ?

Cały czas przygotowuję się na ten moment, by nie powtarzać błędów z przeszłości. Głównie z tego powodu napisałam tą książkę tak szybko. Czy na pewno to będzie ona ?

Jak będę wyglądała, gdy urosną mi dłuższe włosy ?

Czy kiedykolwiek, a jak tak, to kiedy, ta książka ukarze się drukiem ? Czy sama ja wydam, czy znajdę sponsorów ?

Wiele pytań bez odpowiedzi. I to jest najfajniejsze. Idę przed siebie i biorę to, co daje mi życie.

Mam nadzieję, że da mi jeszcze wiele wspaniałych doznań. Wiele wspaniałych przyjaźni. Wiele wzruszających chwil.

Nie zamierzam stać w miejscu, więc nie mam wątpliwości, że spotka mnie jeszcze niejedno.

I być może dopiszę jeszcze posłowie do tej książki.

A może za lat dziesięć napiszę kolejną część. Któż to wie...

A może jutro mnie już nie będzie ?

Wtedy przynajmniej zostanie ta historia. Opowieść o tym, jak odkrywałam prawdę o sobie.

Ostatni obraz.

Most nad Wartą. W oddali widać wierze katedry. Błękitne niebo. Ciepły słoneczny letni dzień. Patrzymy na stojącą bokiem kobietę. Widzimy jej profil. Czarne krótkie włosy, delikatny makijaż. Na szyi sznur pereł, kremowa bluzka. Delikatny kolczyk z białą perłą prześwituje pomiędzy kosmykami włosów. Lewym ramieniem oparta o balustradę mostu. Na prawym nadgarstku czarna, prosta bransoletka. Zza okularów widać brązowe oczy wpatrzone przed siebie. Zamyślona, nieobecna duchem. Całą swoją postawą wydaje się pytać... ...Co mnie jeszcze spotka na mojej drodze...