Z życia Lukrecji

Haus Ballerinas

 

Dlaczego po niemiecku ?

Odkryłam je w Niemczech. Tutaj kupiłam pierwsze i wszystkie, które do tej pory miałam lub mam. Tutaj one dawały mi namiastkę kobiecej radości wtedy, gdy w żaden inny sposób nie mogłam jej okazywać.

I gdy staję przed obiektywem w domowym stroju, by sobie zrobić zdjęcie albo przetestować ustawienie kompozycji, mając je na stopach, Gracja nie pozwala o sobie zapomnieć. Obciągnięte stopy, baletowa poza, wyprostowana sylwetka.

Ballerina w mojej duszy nie śpi i korzysta, gdy ma okazję.

Dawno temu pisałam, że baletki na mych stopach powodują, że inaczej się poruszam. I tak jest.

Tak samo, jak mam na sobie balerinki.

Tak samo, gdy jestem w mieście, na zakupach, czy w cieniu Voliery i mam na sobie balerinki. Uwielbiam ten widok i inaczej się czuję. Szczęśliwiej, radośniej, i to widać we mnie całej.

Teraz, gdy piszę te słowa, mam na sobie moje jasnobrązowe balerinki, siedzę koło gołębnika, i dopiero co wróciłam z zakupów.

Nawet fakt, ze mam na stopach skarpetki do balerinek, które są mojego rozmiaru, daje mi dodatkową radość.

Balerinki, baletki, ciągle i stale.

Nareszcie...

A w galerii parę przykładów z haus ballerinas w roli głównej

 

Z życia Lukrecji

Moja niemiecka rodzina

 

Nie wiem, jak długo, ale to nie ważne.

Teraz jestem tutaj i doświadczam czegoś niezwykłego.

Dzięki tym ludziom, którzy dali mi to, czego w najśmielszych snach nie oczekiwałabym.

Dzięki nim wreszcie dotarłam do swego portu i podjęłam ostateczne decyzje co do tego, jak mam żyć w zgodzie z sobą i otoczeniem, które mnie w pełni wspiera i akceptuje.

Nie będę laserowo usuwała zarostu.

Nie muszę czekać, aż jeszcze bardziej urosną mi włosy.

Nie będę kupowała protez piersi.

Nie będę kupowała męskich ubrań i butów.

Nie muszę czekać do wiosny przyszłego roku.

Güß, Bruni, Emma, Claudia, Heidi, Monika, Zigi, Roger, Nicole, Ines,Iris, Viktoria, Rita, Marcus...i wielu innych.

Dziękuje Wam za wszystko, za to, jacy jesteście.

Za to, że dzięki Wam mogę żyć w zgodzie z sobą.

Nie będzie nowej galerii.

Tamta wystarczy...

Wreszcie jestem sobą...w pełni...codziennie.

I jeszcze jedno.

Chris w Niemczech to zarówno imię damskie jak i męskie.

Lucy będzie w Polsce i w foto modelingu. Tutaj będę kobietą o imieniu Chris...

Chyba już o tym pisałam. Jakiś czas temu dostałam małe ozdobne metalowe pudełko, a w nim dwa komplety kolczyków. Zwłaszcza jedne z nich są dokładnie takie, o jakich już od pewnego czasu marzyłam.

Oto one, jeden z wielu namacalnych dowodów, na jak wspaniałą rodzinę trafiłam...

 

Różne oblicza Lukrecji

Różne oblicza Lukrecji

Część pierwsza

11.2011-04.2014

 

Tak, jak napisałam we wstępie do swojej książki, od momentu, gdy zobaczyłam w listopadzie 2011 roku swój inny wizerunek wyczarowany przez Monikę, zaczęłam szukać prawdy o sobie.

Ta galeria pokazuje, jak przez cały okres mojej przemiany, odkrywania siebie, szukałam swojego kobiecego wizerunku. I jak uczyłam się wyczarowywać go na swojej twarzy.

Przez ten cały czas myślałam, że będę musiała zmieniać swój wizerunek, by być tym, kogo cały czas w sobie odkrywałam. A że droga była długa i pełna zakrętów, to i ta prezentacja jest długa.

Obecnie już nie szukam. Znalazłam swój wizerunek zgodny z tym, co czuję i czego pragnę.

Ale ta podróż jest jeszcze w toku i jeszcze trochę potrwa.

Część druga pojawi się wiosną 2015 roku.

Część druga i ostatnia.

 

Z życia Lukrecji

Lucy hoduje gołębie pocztowe

[07-08.2014]

 

Od momentu, gdy pierwszy raz trzymałam w dłoniach pięknego białego gołębia, zakochałam się w nich.

Codzienne wizyty sprawiały mi coraz więcej frajdy. Obserwacje lotów, oczekiwanie, gdy wracały z lotów konkursowych, sprawdzanie wyników na stronie internetowej.

Noszenie koszy z gołębiami, wypuszczanie ich do lotów treningowych.

Aż wreszcie przyszedł dzień, gdy na dziesięć dni zostałam obarczona odpowiedzialnością za trenowanie młodych, karmienie i pojenie gołębi.

I oczywiście pierwszego dnia musiałam zmierzyć się z problemem, gdy wydostały się ze swojej części voliery dwa gołębie, kilkuletni i zupełny młokos, który jeszcze nie był poza swoją częścią voliery. Starszego złapałam bardzo szybko i zaniosłam do jego części. Natomiast za młodym uganiałam się chyba z 15 min, aż zupełnie opadł z sił. Musiałam uważać, chcąc go złapać, by nie zrobić tego o ułamek za późno, bo wtedy w moich rękach zostałby tylko ogon, a ptak przez kilka tygodni nie mógłby latać.

Wreszcie i tego młokosa wzięłam do rąk, gdy był już zupełnie zmęczony.

Miałam niesamowitą frajdę, że mogłam czuć się odpowiedzialna za te 150 gołębii.

Nakręciłam oczywiście sporo materiału, bo jakiś ich fragment na pewno pojawi się w moim filmie. I z każdym dniem wkręcałam się coraz bardziej. Przygotowałam kąpiel dla wszystkich trzech części gołębnika. Startowałam do lotu młode gołębie. Obserwowałam, jak jedzą. Uczyłam się samej brać do rąk gołębie i pewnie oraz bezpiecznie je trzymać i prezentować.

To niezwykłe wrażenie, gdy trzyma się ptaka w rękach. Zresztą chyba takie uczucie towarzyszy trzymaniu każdego zwierzęcia, które w tym momencie jest całkowicie zdane na nas.

Przygotowywałam karmę, wymieniałam wodę w poidłach. Nawet trochę czyściłam gołębnik.

I kręciłam materiał, bo postanowiłam drugą część prezentacji o gołębiach połączyć z moją osobistą przygodą z nimi. Tak więc druga część filmu „Taubensport” ma tytuł :

„Lucy, hoduje gołębie pocztowe”

„Lucy, Taubenzüchter”

Takim bardzo fajnym akcentem jakiś czas później stał się pewien podarek. Dostałam na własność gołębia. Jest mój. Nadałam mu, bo to on, moje imię, Lucy. Skoro ja jestem nietypową kobietą, to i mój gołąb może taki być.

Piękny biały gołąb. Będę od teraz tym bardziej z niepokojem oczekiwała, jak będą wracały z lotu. I jak go widzę, moja dusza się śmieje. Patrzę sobie i myślę, tam jest moja Lucy...

 

Z życia Lukrecji

Imieninowy „prezent”

[25.07.2014]

 

Ani syn, ani siostra.

Ani teraz, mimo, ze uważam, i chyba się nie mylę, że dla Nich to imię jest prawdziwe, ani 23 listopada, gdy obchodzę swoje nowe imieniny, z którymi się identyfikuję obecnie.

Ale syn postarał się o „prezent” i dla mnie to kolejny dowód, że moje męskie życie to same kłopoty. Oczywiście w tym przypadku to tylko zbieg okoliczności, ale mimo wszystko, fakt, że dostałam tą wiadomość w dniu swoich męskich imienin zamiast życzeń.

Nie przyjadę tutaj wiosną swoim samochodem. Nie będę nim też jeździła w Polsce. I nigdy już nie kupię starego samochodu. Prześladuje mnie jakiś pech z tymi samochodami. Teraz, gdy wydawało mi się, że wreszcie trafiłam, musiałam mieć wypadek, który wyciągnął kolejne fundusze, i to nie małe. A teraz okazało się, że remont spraw mechanicznych, które ujawniły się po sprawdzeniu w warsztacie mechanicznym, to koszt...

Lepiej nie mówić.

Ale przekonałam się też, jak się zmieniłam. Bez chwili wahania podjęłam decyzję o sprzedaży, a jak się nie uda, o oddaniu na złom. I nie ważne, że tyle już wydałam. Wydałam, nie mam i basta.

Ale nie wydam już więcej.

Moja mama fajnie się zachowała.

Zadzwoniła i zapytała, czy ja w ogóle obchodzę teraz te imieniny. Dla Niej zawsze.

A reszta ?

Syn ? Nie wiem.

Siostra ? Zaprosiłam Ją na swoje urodziny. Na Jej prośbę przesunęliśmy przyjęcie o tydzień. Powiadomiłam Ją o tym. Jak przyjedzie, to fajnie. Jak nie da rady, trudno.

Ale pisze do mnie per ona...

I napisała mi, że nie złożyła mi życzeń imieninowych, bo ja już przecież nie jestem Krzysztofem.

Ucieszyłam się, bo tak faktycznie jest...

 

Z życia Lukrecji

Heidi

 

Cały czas szukam i uczę się.

Dostałam już tak wiele, ale oczywiście chciałabym więcej.

I bardziej przemawia tutaj moje pragnienie wykorzystania licznych sukienek i spódniczek.

I moje imię.

Na pewno wrócimy wiosną do tematu, bo nawet w rozmowie z Heidi padło z Jej ust, że w pewnej sytuacji inne rozwiązanie od tego, które jest obecnie może byłoby lepsze.

Ale ja już teraz szukam sposobu, by sobie zrekompensować braki, jakie już w chwili obecnej jestem gotowa zaakceptować.

Większość moich wniosków nasuwa mi się w trakcie i po licznych rozmowach z Heidi.

Początkowo próbowałam Ją przekonać do moich racji, ale w pewnych sprawach to się udało, w innych nie. I Ona dokładnie mi wytłumaczyła, dlaczego uważa w pewnych sprawach inaczej, nie tylko z Jej punktu widzenia, ale w szerszym aspekcie. I przyznałam Jej rację.

Obecnie nie skupiam się już na tym, by dostać więcej, bo dostałam bardzo dużo. Teraz szukam sposobu, jak pogodzić moją wolę praktycznie stałego pobytu tutaj z moim pragnieniem założenia sukienki czy spódniczki.

I także tutaj pojawiają się już konkretne pomysły, bo skupiłam się na tej formie. I to głównie dzięki rozmowom z Heidi.

A skoro będę pracowała non stop. To będę mogła sobie pozwolić na prawdziwą przyjemność od czasu do czasu, gdzie pogodzę moją pasję do foto modelingu i do prezentowania się w najbardziej kobiecym wydaniu.

A i moje portfolio dzięki temu zyska nowy wymiar.

Być może będąc w Polsce coś uda mi się zrobić nowego, bo pojawiła się pewna możliwość. Ale tak naprawdę coraz bardziej skłaniam się ku temu, by zacząć realizować także swoje pasje pasje tutaj. A być może wtedy pojawią się propozycje, o jakich mi się nie śniło. A jak nie, to i tak na pewno przeżyję magiczne chwile.

 

Być sobą

Zamek w Untergröningen

[07.2014]

 

Co zrobić, gdy nowe balerinki są za ciasne ?

Od początku, gdy zaczęłam odkrywać prawdę o sobie, miałam poważny kłopot, jak kupić pasujące buty.

W większości przypadków zdana jestem na internet. I w dodatku różną numerację, która kilkakrotnie zrobiła mnie w balona.

Także moja budowa powoduje, ze mam z tym problem. Przykładowo, balerinki.

Kupiłam do tej pory 4 pary. Trzy w Deichmannie, roz.44 i jedne w internecie, roz.45. Pierwsze są za małe, drugie za duże.

Ale już wiem, co muszę zrobić, bo jak są za duże, to bardzo szybko zaczną mi spadać z nóg. A budowa balerinek powoduje, że muszą ciasno siedzieć na stopach, by się w nich wygodnie chodziło.

Pojechałam sobie na sesję do zamku i założyłam nowe jasno brązowe balerinki. A tam jest na uboczu fragment starego zamku, więc postanowiłam sobie zabawić się w alpinistkę. I to był doskonały sposób. Balerinki bardzo szybko, także pod wpływem potu, dostosowały się do moich stóp. I w ten sposób przekonałam się, że mogę kupować balerinki w rozmiarze 44, więcej, wręcz powinnam. Moje niebieskie już obecnie nosi mi się zupełnie wygodnie. I te brązowe są obecnie wygodniejsze. A że się „trochę” zmaltretowały podczas wspinaczek do ruin zamku? Tym lepiej, nie mam przynajmniej stresu, że gdzieś puknę, stuknę, zahaczę...

Oczywiście podczas sesji miałam na sobie legginsy. Drugie wzorzyste z tych dwóch, które kupiłam w C&A. I kolejny raz przekonałam się, jaka to wygoda.

Ja kocham legginsy.

 

Z życia Lukrecji

Święto kobiecości Lukrecji

Lucy Kowalska On The Road

 

Wielokrotnie przejeżdżając swoją stałą ulubioną trasą widokową, myślałam o tym, by zrobić zdjęcia. Tylko jakoś nie miałam koncepcji na nie.

Oczywiście, chciałam też dodać nowe tła kompozycyjne do swoich sesji.

Jakiś czas temu pisałam, że prawdopodobnie zrobię portfolio z moimi sesjami, które sama sobie robię, bo chciałam zachować formę, jaka przyświecała tworzeniu mojego portfolio z profesjonalnymi sesjami.

Najpierw dokończyłam stronę różne oblicza Lukrecji, po uprzednim oddzieleniu od niej całej części o moich fetyszowych pasjach, które będą przedstawione na osobnej stronie.

Opublikowałam ją i wyszukałam szablon do kolejnej strony.

Tak samo, jak w przypadku pierwszego portfolio, postanowiłam przemawiać tylko obrazem. Nie ma komentarzy, tytułów, opisów. Nie ma podziału na stylizacje. Wymyśliłam zupełnie inną formę prezentacji. Główny podział na działy to miejsca, gdzie były robione.

Postanowiłam też zrobić ją w wersji angielskiej.

I tak oficjalnie pojawiła się Lucy, gdyż niejednokrotnie przekonałam się, że moje pełne imię jest trudne do wymówienia dla obcokrajowców. A Lucy bardzo mi się podoba.

Kolejnym krokiem było zmienienie mojego imienia na Lucy na stronie z moim pierwszym portfolio, bo tak postanowiłam się prezentować w świecie foto modelingu. Tak samo zrobiłam z moim fan-pagem na Facebooku.

A potem wróciłam do prac nad nową stroną. I tutaj okazało się, że mam parę fajnych zdjęć, które nie pasują do istniejących działów i przypomniałam sobie o moim marzeniu o sesji na drodze.

I kilka dni później, gdy miałam swój wolny czas, zabrałam szpilki, skórzaną kurtkę i pojechałam w trasę z aparatem.

Zrobiłam pierwszą odsłonę sesji stylizacji wzorzyste legginsy i skórzana kurtka, ale przede wszystkim realizowałam ściśle założony plan sesji i odkryłam nowe cudowne miejsce do zdjęć, gdzie będę mogła niedługo wrócić z moimi sandałkami.

Już wiem, że do miasta pojadę tylko, jak będę potrzebowała coś konkretnego kupić, a cały swój wolny czas poświęcę na swoją pasję foto modelingu. Bo mam gdzie, mam w czym i robiąc to, co kocham tak bardzo, wypoczywam najlepiej.

Forma strony, jaką sobie założyłam, pozwoliła mi ją bardzo szybko opublikować.

Obecnie jest na niej niewiele sesji, bo każdej, jaką umieszczam na tej stronie, poświęcam sporo czasu. Wybieram zdjęcia, dokonuję selekcji, edytuję je. I wybieram do edycji tą sesję, nad którą akurat mam ochotę popracować.

Nie ma na stronie dat. Nie ma chronologii.

Jest tylko moja wielka pasja, foto modeling.

Foto modeling Is My Passion !

 

Być sobą

Lucy Kowalska On The Road

 

Wielokrotnie przejeżdżając swoją stałą ulubioną trasą widokową, myślałam o tym, by zrobić zdjęcia. Tylko jakoś nie miałam koncepcji na nie.

Oczywiście, chciałam też dodać nowe tła kompozycyjne do swoich sesji.

Jakiś czas temu pisałam, że prawdopodobnie zrobię portfolio z moimi sesjami, które sama sobie robię, bo chciałam zachować formę, jaka przyświecała tworzeniu mojego portfolio z profesjonalnymi sesjami.

W trakcie przygotowywania galerii na nowa stronę okazało się, że mam parę fajnych zdjęć, które nie pasują do istniejących działów i przypomniałam sobie o moim marzeniu o sesji na drodze.

Pojechałam, sprawdziłam, o czym piszę w cyklu święto kobiecości Lukrecji i wracam tam od czasu do czasu. Czy to na zaplanowaną sesję, czy wręcz po drodze na zakupy...

 

Różne oblicza Lukrecji

Jeansy

 

Spodnie są dla mnie synonimem męskości, dlatego unikam ich noszenia wtedy, gdy mogę nosić to co lubię. Ale jednak i one mają swój urok, o czym przekonuję się od czasu do czasu. Sprawdzam to także od czasu do czasu przed obiektywem.

Moja jasna kurtka spowodowała powrót spodni na plan pierwszy. Przekonałam się, zż o wiele lepiej prezentuje się z jeansami niż z legginsami. Na pewno doskonale sprawdzi się także z sukienkami i skórzanymi spódniczkami, o czym przekonam się w swoim czasie. A tymczasem sprawdziłam sobie, jak się prezentuje w zestawie ze spodniami...

I bardzo szybko okazało się, że to było prorocze...

 

Z życia Lukrecji

Święto kobiecości...na parkingu.

[08.08.2014]

 

Moja sesja On The Road tak mi się spodobała, że wiedziałam, że szybko tam wrócę.

Kilka dni później, zamiast do miasta, o czym wspominam w poprzednim dziale, pojechałam leśna trasą. Do samochodu zabrałam obie pary szpilek, wszystkie legginsy z lycry, kurtkę, rajstopy z lycry, nowy komplet biżuterii i mój push-up.

A wychodząc z domu zabrałam jeszcze z wieszaka na wszelki wypadek moja sexi mini sukienkę.

Pierwszy przystanek zrobiłam na leśnym parkingu, gdzie testowałam swoje pierwsze jegginsy. A potem z małym przerywnikiem na stoku, wróciłam na parking, który odkryłam poprzednim razem.

I tak ponownie świętowałam swoja kobiecość. Tylko przy niektórych zdjęciach obserwowałam, czy nic nie jedzie, ale tych akurat było niewiele. Myślałam, że sesje w legginsach z lycry i kurtce będę w miejscu publicznym robiła w topiku, który zresztą zabrałam ze sobą. I który jako jedyny pozostał cały czas w torbie...

Przekonałam się też, że wreszcie trafiłam na takie rajstopy z lycry, o jakich marzyłam. Miałam je już na sobie w domu podczas sesji Prima Balleriny, ale wtedy nie zauważyłam tego, co widać w świetle dnia. Wiele razy widziałam dziewczyny w mocno świecących rajstopach z lycry, ale nie wiedziałam, jakie to są. Kilkakrotnie już kupowałam, ale nie trafiłam na takie, jakie mi się podobały. Teraz wreszcie trafiłam. I w dodatku nie są drogie i są w moim rozmiarze.

Zabrałam swoją zieloną tunikę, która tym razem z powodzeniem spełniła rolę mini sukienki, gdy miałam założone do nich rajstopy zamiast legginsów. Już wiem, że spokojnie mogę zabrać ze sobą sporą część swojej typowo kobiecej garderoby, bo będę miała gdzie ją nosić. I tak rozwiązał się już praktycznie kolejny problem. Już nie muszę się zastanawiać, gdzie i kiedy będę mogła wykorzystać swoje sukienki, spódniczki i szpileczki. Nawet moje fetyszowe kreacje nie muszę zabierać do lasu. Zapewne odkryję jeszcze nie jedno ciekawe miejsce w pobliżu miejsca zamieszkania, gdzie będę świętowała swoją kobiecość. I już wiem, że nie będę tego robiła raz w miesiącu w Stuttgarcie, tylko praktycznie raz w tygodniu. A stając się na co dzień coraz bardziej wizualnie kobieca, poprzez stroje codzienne, poprzez rosnące włosy, poprzez bardziej widoczną biżuterię, którą dostałam od Emmi, taka forma bycia sobą w pełni mi wystarczy.

Bo ja to robię dla siebie. Nie potrzebuję publiki. Nic już nikomu nie muszę udowadniać. Oczywiście, także forma stuttgarcka ma swoje zalety, z których nie zrezygnuję, bo lubię widzieć zazdrosny wzrok, ale także, i to zdecydowanie częściej, życzliwe uśmiechy i zainteresowanie. I tylko tak mogę poznać takie osoby jak Gabi, Ana Maria, Jade czy Nadine.

Muszę w miarę szybko wybrać się do Aalen i zobaczyć jak tam jest. Myślę, że w przyszłości będę świętowała swoją kobiecość na dwa sposoby. Jeden to klasyczna sesja z pełną torbą ciuszków i kilkoma parami butów. A druga to wyjazd do miasta (Stuttgart, i może Aalen, a kto wie, czy i nie inne miejsca), gdzie będę miała na sobie jeden strój, ale też bardzo kobiecy (pojadę w legginsach a w torbie będę miała spódniczkę i rajstopy i obowiązkowo jakieś fajne buty). I wcale nie będę brała aparatu i statywu tylko zrobię sobie parę zdjęć smartfonem.

Będę po prostu chciała tego dnia być sobą w takiej formie, w jakiej nie mogę być na co dzień.

Tak więc będę świętowała swoją kobiecość na dwa sposoby, jeżeli nie na więcej...

A będę świętowała, bo to zawsze będzie dla mnie specjalny dzień, czy to spacerując po Stuttgarcie, czy robiąc sesję fotograficzną na parkingu lub w muzeum Kiemele.

 

Następnego dnia będąc w sklepie, gdzie kupiłam akurat te rajstopy, przyjrzałam się im dokładniej i już wiem wszystko. Zazwyczaj kupowałam rajstopy o rzadkim splocie, cienkie. W tym wypadku skupiłam się na formie, bo chciałam bez majtkowe do sesji Gracji, tak, żeby nic nie wystawało spod body. Teraz zauważyłam, że akurat te mają gruby splot, 40 DEN, i są dokładnie takie, jakich szukałam. I kupiłam sobie jeszcze jedne w innym odcieniu.

A dlaczego Gracja a nie Prima Ballerina ?

Już niedługo wyjaśnię.

 

Z życia Lukrecji

Red Dragon

Nie tylko w kimonie.

 

Od momentu, jak dostałam mój zestaw Red Dragon, pragnęłam wykorzystać go w sesji plenerowej. Ale nie miałam koncepcji, co do niego założyć.

Po odkryciu zalet parkingu, gdzie świętowałam kolejny raz swoją kobiecość w bardzo wyzwolonej formie, stwierdziłam, że to doskonałe miejsce także do prezentacji moich mieczy. Teraz zaczęłam intensywnie myśleć, co założyć do tej sesji.

I wtedy kupiłam dwie tuniki, obcisłe, z krótkim rękawkiem, bo jednak zdecydowanie wolę legginsy zakładać do dłuższej tuniki, tak czuję się bardziej kobieco.

Mając już je w ręku wiedziałam, że ta szara doskonale nada się do sesji gejszy, a być może i ta czerwona. Tylko co na nogi. I wtedy wróciłam ponownie do sklepu, gdzie widziałam te kwieciste legginsy. Okazało się, jak się im przyjrzałam, że te kwiaty są w stylizacji Dalekiego Wschodu, więc pasują idealnie. Mimo, że nadal nie były przecenione, kupiłam je. I mam strój ćwiczebny. Do tego moje japonki, które także są utrzymane w takiej stylistyce. Pasuje formą zdobienie moich mieczy. I będzie prawdopodobnie pasował mój wachlarz.

Red Dragon

Moja Gejsza będzie nietypowa, gdyż będę chciała w tej stylizacji pokazać moją fascynację kulturą Dalekiego Wschodu. Nie będę samurajem, ale na pewno niebezpieczną Gejszą w obcisłym stroju, szpilkach i z mieczami w dłoniach.

I tak sobie akurat teraz, pisząc te słowa, pomyślałam, że kupię sukienkę kimono, którą będę mogła założyć nawet do miasta, bo widziałam takie w internecie. A klasyczne kimono do sesji Gejszy wypożyczę.

Planując opis do kolejnej sesji Gejszy, uzmysłowiłam sobie, że moja wizja jest o wiele szersza, i określenie stylizacji nazwą Gejsza wprowadza w błąd. I wtedy sobie przypomniałam, że moje dwie pierwsze stylizacje to nie Domina i Gothic Girl, jak było na początku, tylko Madame Lukrecja i Czarna Róża. Taka forma daje o wiele większe pole manewru w prezentacji poszczególnych sylwetek. Tak więc podobnie postanowiłam zrobić w przypadku pozostałych stylizacji. Prima Ballerina została Gracją. Tak samo w przypadku Gejszy, nazwa mego zestawu mieczy pasuje do mojej wizji, więc postanowiłam tej nazwy użyć do określenia tej stylizacji.

Tak pojawiła się w miejsce Gejszy Red Dragon

Teraz jeszcze muszę wymyślić określenie dla Sissi Maid, ale w chwili obecnej nic mi nie przychodzi do głowy.

Na stronie Dusza pełna fetyszy poszczególne stylizacje będą miały nazwy, o których tutaj piszę. Natomiast tutaj zostanie tak, jak było, nie będę zmieniała tytułów rozdziałów, które już były. Bo ta forma pokazuje, jak się rodziły kolejne koncepcje.

A tymczasem chyba jednak w najbliższym czasie wybiorę się do miasta, bo teraz wiem konkretnie, co bym chciała mieć. Tylko najpierw zobaczę w internecie, jak to powinno wyglądać. I może uda się kolejny pobyt w Stuttgarcie uświetnić w zupełnie nowy sposób.

Chyba jednak nie. Bo przypomniałam sobie o jednej sukience, która jest trochę za ciasna, ale jest podobna w stylistyce do tych, jakie widziałam w internecie. I ma ciekawy deseń. Połączenie ciemnego błękitu i ciemnej czerwieni. Do tego legginsy, które też powinny pasować kolorystycznie. Tym bardziej, że wszystkie sukienki, które by mi odpowiadały i tak są w małych rozmiarach. Tak więc kolejny ciuszek wraca do mojej szafy. Jak tak dalej pójdzie, to wcale niczego się nie będę pozbywała...

Tym bardziej, że będę potrzebowała rzeczy, których mi nie będzie szkoda uszkodzić, zniszczyć, zabrudzić. Wtedy na leśnej polanie czy przy ruinach będę mogła bardziej zaszaleć.

A wieczorem założyłam najpierw jedną, potem drugą tunikę i nowe kwieciste legginsy. Zdjęłam ze stojaka najpierw Katanę a potem Wakizashi i sprawdziłam w lustrze, jak się prezentuje ten zestaw.

 

 

Z życia Lukrecji

Urodzinowe party

07.09.2014

 

Jak pisać o szczęściu ?

To było pierwsze urodzinowe party w moim życiu.

Prezent od mojej wspaniałej rodziny.

Gościłam moich wspaniałych przyjaciół.

I była Ona, moja siostra z rodziną.

To było niezapominane popołudnie...

 

Różne oblicza Lukrecji

Sukienka

 

Pojechałam do Deichmanna z moim podopiecznym kupić mu cieple zimowe kapcie domowe. Oczywiście, nie byłabym sobą, gdybym nie popatrzyła sobie na ofertę w sąsiednim TAAKO i wyszłam z nowa sukienką...

Teraz, gdy jest chłodniej, wystarczy, że założę legginsy, jegginsy albo spodnie i kurtkę. I mogę chodzić w sukience, bo ma bardzo fajny krój. A jadąc gdzieś dalej, założę pod legginsy

 

W świcie fetyszu

Czarna Róża w lustrze

 

Nie myślałam, że pojawi się Red Dragon.

Pojawił się, bo zrobiłam sobie prezent imieninowy...

Nie myślałam, że pojawi się madame.

Pojawiła się, bo znalazłam pas i obrożę...

Gdy kupiłam czarna kurtkę, pojawiło się pragnienie wcielenia się w moją kolejną ukochaną stylizację, ale jeszcze czegoś brakowało.

I wtedy kupiłam sukienkę.

Wieczorem ją założyłam i już wiedziałam, że także Ona się pojawiła w lustrzanym odbiciu mojego pokoju...

Czarna Róża.

Czarny kolor gotyku w zupełnie nowym wydaniu.

 

Z życia Lukrecji

Święto kobiecości Lukrecji

Der Schlossgarten Hohenstadt

 

To był przypadek.

Chciałam zrobić kilka zdjęć z zamkiem w tle, który odkryłam parę dni prędzej. Ale okazało się, że to teren prywatny i nie można wejść. Zdążyłam zrobić tylko dwa zdjęcia.

I wtedy naprzeciwko zainteresowałam się bramą. Podeszłam i okazało się, że to zamkowy ogród. W dali było widać pawilon. Wiele wspaniałych kompozycji roślinnych. Już wiedziałam, że tu szybko wrócę.

Następnego dnia zabrałam moją nowiutką sukienkę, jasne rajstopy i niskie szpileczki.

Nie spodziewałam się, że będzie aż tak cudownie. Cisza, spokój, piękne plenery.

Po prostu cudowne miejsce do odpoczynku i realizowania fotograficznej pasji.

 

Z życia Lukrecji

Święto kobiecości Lukrecji

Rozmowy, decyzje...

19.09.2014

 

Tutaj nie ma żadnego zdjęcia, ale to w całym cyklu największe moje święto.

Zaczęło się dzień prędzej, gdy po powrocie z Schlossgarten Hohenstadt, przegadałam z Heidi ponad dwie godziny i wyjaśniłyśmy sobie pewne nieporozumienia, które pojawiły się w naszych relacjach.

Następnego dnia przyjechały siostry, Heidi przyszła też, wspólnie rozmawialiśmy, o wszystkim, ale po pewnym czasie skupiliśmy się tylko na tym, jak ja mam postąpić. I podjęliśmy decyzję.

Myślałam początkowo, że najszybciej szansa na takie rozwiązanie pojawi się dopiero wiosną.

Teraz przede mną jeszcze jeden krok. Muszę to omówić z moją agencją pracy, ale myślę, że przynajmniej w tym konkretnym przypadku nie będzie przeszkód. Wierzę, że rozmowa będzie tylko formalnością.

Jak tak się stanie, to za cztery tygodnie z urlopu wrócę tutaj w pełnym kobiecym wydaniu. Przyjadę jako ona, nie jako on, ale zostaję przy swoim imieniu w wersji uniwersalnej, Chris. A wiem, że w Niemczech piszą je przez C, tak więc i ja będę je tutaj pisała, bo bardziej mi w tej formie pasuje wizualnie, Chris.

Zresztą to nie był koniec. Sugestie sióstr dotyczące mojej przyszłości także przedstawię w biurze, bo są one zgodne z moimi obecnymi planami i odczuciami.

Tak, już nie raz pisałam, że znalazłam swoje miejsce. Nie tylko wspaniałe miejsce do życia, wspaniali ludzie. Ale przede wszystkim skupieni na tym, co dla mnie jest najlepsze.

A potem spędziłam resztę dnia, teoretycznie mojego wolnego czasu z siostrami i moim podopiecznym. Ubrałam się bardzo kobieco, ale oczywiście, tunika i legginsy. Oraz mój nowy naszyjnik.

Pojechaliśmy razem do restauracji na obiad a następnie do centrum handlowego, gdzie w TAAKO pokazywałam rzeczy, jakie mi się podobają. Pokazałam sukienkę, którą dopiero co kupiłam. Dostałam prezent, dzięki któremu wzbogaciłam następnego dnia swoją kolekcję bazowych stylizacji.

A potem, gdy siedzieliśmy w kafejce pijąc latte, usłyszałam od Bruni, że Ona widzi przed sobą kobietę...

Mogłabym tymi słowami skończyć ten cykl, gdyż już nie muszę świętować swojej kobiecości, skoro jestem nią non stop w pełnym wydaniu dostępnym dla kobiety skrytej w męskim ciele.

Ale jest jeszcze jeden krok, który wymaga czasu, przemyślenia i przedyskutowania. Jaki ten etap pokonam, to wtedy będę mogła całkowicie zakończyć ten cykl.

Ale galerii zdjęciowych kolejnych świat już tutaj nie będzie.

Jedyny wyjątek będę robiła dla sesji w dziale galerie cyklu Nowe kreacje, nowe stylizacje, nowy sposób zakupów..., na których będę pokazywała konkretne stylizacje lub ich modyfikacje, by nie dublować tematu.

Także galerie pokazujące nowe bazowe stylizacje.

Miały się już nie pojawiać, ale...

 

Z życia Lukrecji

Nowe kreacje, nowe stylizacje, nowy sposób zakupów...

Liliowa kontynuacja, czyli nieplanowany powrót tej tematyki

20.09.2014

 

Pisałam, że już nie będę tworzyła nowych bazowych stylizacji, ale skoro trafiła się taka okazja.

Następnego dnia pojechałam zrealizować kupon i prezent od Bruni.

Miałam upatrzone dwie propozycje, ale nie kupiłam żadnej z nich, bo znalazłam na regale z przecenionymi rzeczami fajne ciemno liliowe legginsy, łączące gładki materiał z imitacją skóry. Mimo, że były małego rozmiaru, postanowiłam je przymierzyć, bo już niejednokrotnie przekonałam się, że mogę mieć legginsy za małe. I tak było w tym przypadku. Ale sposób, w jaki je mogę założyć, by były wygodne w noszeniu spowodował, że postanowiłam sprawdzić, czy nie ma czegoś na zbliżający się jesienno-zimowy okres, co by pasowało kolorystycznie do nich. I znalazłam śliczny długi sweter, także liliowy, tylko jaśniejszy. A w domu uzmysłowiłam sobie, że dwie pary wzorzystych legginsów idealnie pasują do tej stylizacji kolorystycznej.

Praktycznie zaraz po powrocie do Niemiec zaczęłam sprawdzać w praktyce moją nową liliową kreację. Wybiegając w przyszłość okazuję tutaj na paru przykładowych zdjęciach tą stylizację.

 

Z życia Lukrecji

Nowe kreacje, nowe stylizacje, nowy sposób zakupów...

Dwa sweterki.

 

Oprócz liliowego kupiłam też sweterek w odcieniu biało szarym i kolejne jegginsy, stalowo szare. Oczywiście, sprawdzając liliowe nabytki, sprawdziłam też pozostałe, tym bardziej, że już intenstwnie zastanawiałam się, jak ubrana pojadę do domu. Tym bardziej, że postanowiłam jeden sweterek zabrać do Polski i go tam zostawić. To samo chciałam zrobić w przypadku jegginsów. I tak pojechałam, w tym zestawie, jegginsach, sweterku i kurtce.

 

Pasje inaczej

Czy nadal potrafię ?

[2014]

 

Nowy sposób wydobywania kobiecej gibkości z mego ciała pod postacią Prima Baleriny Lukrecji tak zdominowała moje działania w tej tematyce, że joga, mimo krótkiego powrotu na poręczy w leśnym parku, nie powróciła.

Ale...

Pewnego razu spontanicznie postanowiłam sprawdzić, czy nadal oprócz zwisania z drążka co nieco potrafię.

Tylko jedno zdjęcie zrobione w domu i trzy, gdzie przedni pancerz wraku działa samobieżnego posłużył za prowizoryczny drążek...

Coś nadal potrafię i zapewne niedługo przekonam się, w jakiej kondycji jest moje ciało...

 

I tym akcentem kończę kolejną część mojej historii.

Za parę dni jadę do Polski na trzytygodniowy urlop.